Het Keizerrijk onder Constantius I Chlorus (305 tot 306 n.C.)

Gaius Flavius Valerius Constantius (31 maart 250? - Eboracum (nu: York), 25 juli 306), bekend als Constantius I, was een Romeins keizer van 1 mei 305 tot 25 juli 306. Hij werd Chlorus (de Bleke) genoemd door Byzantijnse historici. Hij was de vader van Constantijn de Grote. Constantius kwam uit Illyria en volgens Constantijn was de familie gerelateerd aan die van Claudius II Gothicus.

Over de jonge jaren van Constantius bestaat er veel onduidelijkheid. Vrijwel alle beschikbare informatie daarover is afkomstig uit de Historia Regum Britanniae van Geoffrey van Monmouth, een niet erg betrouwbare bron.

Wegens zijn militaire prestaties en zijn kundige en beheerste regering van Dalmatië werd Constantius op 11 maart 293 benoemd door Diocletianus als Caesar onder Maximianus. Maximianus' stiefdochter Flavia Maximiana Theodora was sinds 289 Constantius' vrouw, nadat hij was gescheiden van Helena. Bij de verdeling van de provincies werden Gallië en Brittannië aan Constantius toegewezen.

Gedurende zijn Caesarschap was Constantius druk met veldtochten tegen allerlei barbaarse stammen en tegen usurpators. In de zomer van 293 verjoeg hij de troepen van usurpator Carausius uit Noord-Gallië. Na Constantius aanval op Boulogne werd deze troonpretendent gedood. In 296 versloeg hij een andere usurpator, Allectus, in Britannia.

In 298 overwon Constantius de Alamannen, een Germaanse stam die zich in het gebied van de Main ophield. Op 1 mei 305 werd hij Augustus (keizer); zijn Caesar werd Severus II. Constantius stierf echter reeds het jaar daarop in Eboracum, tijdens een veldtocht tegen de Picten en Schotten. Zijn zoon werd de nieuwe Caesar van de nieuwe keizer Severus II. Laatstgenoemde kon niet lang van zijn keizerschap genieten; de usurpator Maxentius doodde hem in de strijd.